W naszym kraju już miesiąc temu rozpoczęliśmy nowy rok szkolny 2016/2017. Dlatego ostatnio mieliśmy na misji bardzo intensywny czas. Najpierw przygotowania do szkoły, potem rozsyłanie dzieci po szkołach, a teraz już pierwsze małe schody z tym lub tam tym i  w szkołach i w naszej pracy. Jak to zwykle na rozruchu. Dzięki Waszemu wsparciu i uczestnictwu w programie Moungo ti Ngia dla dzieci pigmejskich mamy w tym roku trzy różne grupy, które korzystają z Waszej pomocy. 

1) Szkoły ORA na Misji SMA w  Monasao i Ngeyngey.

 Obecnie główny trzon stanowią dzieci w szole ORA, gdzie mamy cztery klasy dzieciaków w wieku 5, 6 i 7 lat (dwie klasy w Monasao i dwie w Ngeyngey). Razem jest około 170 dzieci objętych programem Moungo ti Ngia. Dzięki Waszej dobroci, opłacamy 4 nauczycieli, zapewniamy przybory szkolne i dydaktyczne dla wszystkich dzieci oraz utrzymać materialne klas.
Każdego dnia, w południe, po skończonej nauce dzieci otrzymują w tym roku szkolnym posiłek trochę inny od tego, które mają w domu, gdzie bezwartosciowy energetycznie maniok chcemy wesprzeć posiłkiem wzbogaconym w skrobia, białka i oleje. Wszystko to za sprawą powstałego w tym roku wsparcia finansowego z inicjatywy pana Jarosława Motowidło z Andrychowa. Zwrócił się on ze swoją inicjatywą do wielu różnych osób, restauracji oraz firm w Polsce, aby wesprzec dzieci pigmejskie z Misji Monasao i Ngeyngey umożliwiając przygotowanie posiłku dla jednego pigmejskiego przedszkolaka w Monasao.
Już w pierwszym tygodniu pracy szkoły ORA mieliśmy problem. Jeden z nauczycieli zrezygnował z nauki w ORA1 w Monasao. Po kilkudniowych pertraktacjach powrócił do swojej pracy i mamy nadzieję, że już nie będzie robił  nowych trudności. Swoją decyzję motywował problemami zdrowotnymi, ale jak się później okazało, chodziło o to, że zwróciliśmy mu uwagę by nie przyjmował dzieci, które nie są w grupie wiekowej dla szkoły ORA. Czasem naciski ze strony rodziców dzieci nie -pigmejskich na naszych nauczycieli są tak duże, że muszą im ustąpić. Wpadają wtedy w konflikt z pracodawcami i  zaczynają się inne, nowe kłopoty – takie to są te nasze realia.

 2) Dzieci wysłane do gimnazjum i liceum w Berberati, do Zespołu Szkół Chamagnart.

W tym roku jest ich pięcioro. Dzięki szkole w Berberati dzieci mają możliwość zdobycia najlepszej edukacji w naszym regionie. Jest to jak można się spodziewać dość droga sprawa, wymagająca szczególnej uwagi. Mamy nadzieję, że to właśnie z tych dzieciaków będą kiedyś rekrutować  się nasze najlepsze kadry. Ilość dzieci w tej grupie nie powala, ale za to są to nasi najzdolniejsi uczniowie i uczennice.

 3) Internat dla matek z dziecmi i dziewczat pigmejskich w Bayanga.

Ta forma wsparcia edukacji pigmejskiej młodzieży zapoczątkowana została rok temu dzięki naszej współpracy z Niemcami a konkretnie dzieki WWF z Niemiec. Pomogli nam stworzyć od podstaw internat przeznaczony dla ok. 15 dziewcząt. Główną myślą tej inicjatywy było by na nowo wciągnąć w edukację te wszystkie dziewczyny z Moungo ti Ngia, które z różnych przyczyn przerwały swoją edukacje na poziomie gimnazjum w poprzednich latach. Głównymi przyczynami były wczesne macierzyństwo lub problemy rodzinne. Dlatego, by pomóc tym młodym matkom w kontynuowaniu wykształcenia, powstało miejsce, które dzisiaj nazywamy „Foyer des Filles Bayaka”. Nasze ucznnice, a dzisiaj matki mogą przebywać w tym Foyer razem ze swoimi pociechami. Poza tym mamy też, inne dziewczyny pigmejskie, które kończą podstawówkę w Monasao lub w Belemboke, i przechodzą na wyższy stopień nauczania, do gimnazjum w Bayanga. Ponieważ nie mamy możliwości wysłania wszystkich tych dziewczyn do Berberati z uwagi na wysokie koszty, dlatego gimnazjum jest jakimś rozwiązaniem i może będzie to można realizować na większą skalę. Problem Bayangi i tamtejszego gimnazjum to słaby poziom nauczania, ale może z czasem to też się zmieni. Ważne, żeby dzieci pigmejskie nie kończyły swojej szkoły tylko na podstawówce lub jeszcze niżej, zaraz po szkole ORA. Niestety są to dzisiaj najczęstsze przypadki.

Inicjatywa ta jest realizowana tak jak już mówiliśmy powyżej razem z WWF z Niemiec, ale też z tutejszym kościołem protestanckim i ich organizacją pozarządową ADIH. Stąd to konkretne nasze zaangażowanie ma dla nas ogromne znaczenie tak na poziomie miedzynarodowym jak i lokalnym, socjalnym oraz ekumenicznym. W tej trójce podzieliliśmy się zadaniami w sposób nastepujacy:

• SMA i Moungo ti Ngui zajmuje się prowadzeniem internatu dla dziewczat poprzez zapewnienie opieki wychowaczej.
• ADIH robi to samo tylko dla chłopców. W tej grupie mamy już 5 chłopaków z naszych wiosek. To tez niewatpliwy sukces.
• WWF wspiera nas materialnie.

Z mojego krótkiego listu widać, że pracy nie brakuje. Cieszę się, że razem możemy pomóc dzieciom pigmejskim w ich edukacji. Wierzę, że dzięki niej można zmieniać tutejszą, często bardzo beznadziejną rzeczywistość. 
W tym roku otrzymałem też wsparcie ze strony świeckich misjonarzy przy SMA, Krzysztofa Antkowiaka, którego zadaniem jest zajęcie się edukacją dzieci  na Misji Monasao w obszarach o których napisałem powyżej. Życzę Wam wszystkim naszym Dobrodziejom wszelkich Bożych łask.
Pamiętamy o Was w naszych skromnych modlitwach.

Kliknij aby przejść na stronę internetową Misji Monasao